IUI ervaring – Pascale vertelt er alles over

IUI ERVARING VAN PASCALE

Ik ben op mijn 11e voor het eerst ongesteld geworden. Mijn menstruaties waren altijd ontzettend heftig en 7 dagen lang! Rond mijn 16e kreeg ik de pil van de huisarts. Hierdoor kreeg ik een betere cyclus en was de bloeding niet zo heftig als normaal. Maar op mijn 21e stopten de bloedingen helemaal. Volgens de huisarts reageerde mijn lichaam zo heftig op de pil, dat daardoor de bloedingen stopten, net als de andere 10% van de vrouwen. Ik vond het een reëel antwoord, tja ik wist niet beter! En op zich vond ik het ook geen ramp om geen maandverband of tampon tussen mijn benen te hebben!

Geen eisprong

Helaas bleef het hier niet bij. Omdat de bloedingen gestopt waren, had ik ook geen eisprong. Dit resulteerde in een doorverwijzing naar de gynaecoloog in 2012. Na heel wat gesprekken mocht ik beginnen met hormoonkuren voor een IUI-behandeling (Intra-uteriene inseminatie).  

Ik mag beginnen met IUI

Na een aantal slopende hormoonkuren (het is echt troep!) en een aantal IUI-behandelingen had ik begin 2013 een positieve test in handen! Wat waren we blij! De eerste echo met 7 weken was een feestje, al waren mijn man en ik superzenuwachtig! Na het zien van een mooi kloppend hartje kregen we foto’s mee en gingen we gerustgesteld naar huis. Een week voor carnaval ging het mis: een miskraam. Ik was onderweg naar het station om met de trein naar mijn werk te gaan in Rotterdam. Onderweg voelde ik een rare pijn, ik kon het niet omschrijven want ik had dit nooit eerder gevoeld. Tijdens de treinreis werd deze pijn erger. Op mijn werk aangekomen vluchtte ik meteen naar de wc en bij het vegen zag ik bloed op het wc-papier. Ik weet nog dat ik er naar staarde en in paniek raakte. Ik stuurde een appje naar mijn man dat ik bloed verloor en best wel wat pijn had. Hij reageerde meteen dat hij zijn werk liet liggen en naar mijn werk kwam. Ondertussen liep ik op de afdeling waar ik werkte. Ik zag bleek, voelde me slap en had nog steeds pijn. Een collega zag dat ik me niet goed voelde en kwam op me af. Hij dirigeerde me naar een leeg kantoor waar ik mijn verhaal deed. Via een walkie-talkie riep hij een vrouwelijke BHV’er op; hij dacht dat het misschien makkelijker voor me was als ik met een vrouw zou praten. Tijdens het gesprek werd de pijn heviger en ze belde meteen de spoedeisende hulp, wellicht zou er een hulpverlener in de buurt zijn (dat kwam wel vaker voor in de omgeving). Er was toevallig iemand in de buurt en die kwam naar ons toe. Nadat we alles hadden doorgesproken, adviseerde hij om toch naar de spoedeisende hulp te gaan. Mijn collega pakte zijn spullen en bracht me daar naar toe. Ik moet zeggen dat ik dit behoorlijk in een roes heb ervaren. Ook het wachten in het ziekenhuis, ik heb geen idee hoelang dat duurde, behalve dat de pijn zeer aanwezig was. Ondertussen kwam mijn man ook aan in het ziekenhuis, mijn mannelijke collega had hem gewaarschuwd.

In het ziekenhuis

De gynaecologe kwam naar me toe en gaf aan dat ze een echo wilde maken. Tijdens het uitkleden voelde ik een hoop viezigheid tussen mijn benen. Volgens de gynaecologe was het inderdaad bloed. Ze maakte de echo en gaf aan dat mijn baarmoedermond nog wel dicht zat en we hoorden en zagen het hartje kloppen. Enigszins een geruststelling, maar toch niet helemaal! Ik mocht weer weg, op advies niet gaan werken en rust houden. Meer in een afwachtende houding, want niemand kon me vertellen wat het zou worden. Al moest ik wel rekening houden met het feit dat het alsnog fout kon gaan.

Eenmaal thuis nestelde ik me op de bank. Op zich ging het wel, de pijn ebde een beetje weg. Ik zei tegen mijn man dat hij gewoon moest gaan werken, hij kon immers niks voor me doen.

Een miskraam, wat een ellende

Nog geen uur later kreeg ik zoveel pijn en kramp dat ik naar de wc moest rennen. En daar begon de ellende.. De pijn, de kramp, zoveel bloed en zoveel weefsel en stolsels. Het leek echt een oorlogsgebied in de toiletpot. Het hield maar niet op en voor mijn gevoel liep ik leeg. Buiten de pijn was ik ontzettend misselijk en gaf ik over en had ik ook nog eens diarree! Ik was bleek, het zweet liep over mijn gezicht en zo ook de tranen. Ik voelde me zo slecht en zo verdrietig. Ondertussen had ik mijn man gebeld, die kwam binnen en schrok van het tafereel. Hij belde meteen 112 en de centralist stuurde de ambulance naar ons huis. Tijdens zijn gesprek voelde ik iets raars en keek ik in de toiletpot: ik zag het vruchtje liggen! Ik aarzelde geen moment en had het heel voorzichtig opgepakt en in een wc-papiertje gedaan. Ik zal nooit vergeten hoe dat er uit zag: een wittig/ transparant dingetje van 2 cm groot, met twee zwarte stipjes en vier stompjes; mijn kindje! De ambulancebroeders kwamen binnen en deden wat testjes en vroegen naar mijn verhaal. Een van hen pakte een brancard en vroeg of ik in staat was om er zelf op te klimmen. Met een hoop ondersteuning en zeiltjes tussen mijn benen lukte dit en gingen we naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis aangekomen kreeg ik een infuus, werd er bloed geprikt en gaf ik het vruchtje aan een van de verpleegkundigen. Zij zou het naar het lab brengen om te kijken of er iets uit te testen zou komen. Ik kreeg morfine toegediend en daar werd ik gelukkig wat rustiger van. Opnieuw werd er een echo gedaan en ze zagen dat mijn baarmoeder bijna leeg was. Uiteindelijk mocht ik naar huis met het advies pijnstilling te gebruiken indien nodig en rust houden. De nabloeding heeft zeker nog twee weken aangehouden!

Het verlies van dit vruchtje, mijn kindje, heeft enorm veel impact gehad op mij en ook op ons huwelijk. Ik kon er niet over praten zonder in huilen uit te barsten en nu ik dit typ, herbeleef ik het weer en springen de tranen weer in mijn ogen. Mijn man en ik zijn zelfs in therapie gegaan en dat heeft mij en ons huwelijk gelukkig geholpen! Overigens kwam er niets uit de testen van het vruchtje.

Nieuwe ronde IUI

Een aantal maanden daarna zijn we opnieuw begonnen met hormoonbehandeling voor nieuwe ronde IUI. In januari 2014 bleek ik met vijf weken weer een miskraam te hebben. Deze keer voelde het meer als een zware menstruatie. Maar teleurgesteld waren we wel.

De zesde IUI poging en ons wondertje

In mei 2014 hadden we de zesde IUI poging; dit zou de laatste zijn van de reeks. Mocht deze IUI niet slagen, dan zouden we voor een gesprek moeten komen voor IVF. Maar dat gesprek hoefde gelukkig niet plaats te vinden, want twee weken na de inseminatie had ik een positieve test in handen! Oh wat was ik weer zenuwachtig en gespannen, want zou het nu dan wel goed gaan? Wat als het weer misgaat? De eerste miskraam heeft zo’n indruk achtergelaten dat ik niet kon genieten van mijn zwangerschap. Pas na de 20 weken echo drong het echt tot me door dat de kans dat het mis kon gaan, kleiner werd. In februari 2015 is ons grote wonder, onze meid geboren!       

Gaat het ons lukken om nog een keer zwanger te raken?      

Begin dit jaar ben ik weer begonnen met hormoonspuiten in de hoop dat het lukt om een broertje of zusje te krijgen. De eerste IUI werd afgebroken omdat de zaadbewerking in het lab mislukte. De tweede IUI was in mei en na twee weken konden we ons geluk niet op, zwanger! Ik voelde me niet echt zwanger, maar ik had wel ontzettend veel kwaaltjes! Ochtendmisselijkheid, honger, heel erg moe, moodswings en ga zo maar door. Zelfs mijn buik was al opgezet en kon ik mijn broeken al bijna niet meer dicht krijgen! Maandag 11 juni hadden we onze eerste echo. Zenuwachtig dat we waren, vooral ik omdat ik zondags wat bruinverlies had. Helaas werd de echoscopiste al vrij snel stil, het voelde niet goed. Ze gaf aan dat ze niks in mijn baarmoeder zag, ook niets bij mijn eierstokken of op andere plekken wat zou kunnen duiden op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ze ging overleggen met een gynaecoloog. Ik moest met spoed bloed laten prikken voor het HCG. Aan het eind van de middag werd ik gebeld en was mijn HCG 515. Woensdag hetzelfde riedeltje en was mijn HCG 477, het daalde wel maar niet snel genoeg waardoor ik vrijdag alles opnieuw moest doen. Het bruinverlies was al iets roder geworden, maar ik had nog altijd geen pijn. HCG op vrijdag was gelijk gebleven ten opzichte van woensdag en dat was vreemd. Na het weekend moest ik maar weer terugkomen om weer bloed te laten prikken met echo en een gesprek. Ze vermoedde wel dat het HCG zou dalen omdat ik die vrijdag menstruatiekrampen had en het bloedverlies meer werd, maar nog geen pijn. Zodra ik wel meer pijn kreeg, moest ik het ziekenhuis bellen..

Wederom een miskraam

Zondag was ik bezig in de slaapkamer van mijn dochter toen ik pijn kreeg. Nee dit voelde niet als menstruatiekrampen, maar weer als die pijn bij mijn eerste miskraam. Ik hield het nog wel even vol, maar uiteindelijk vluchtte ik toch weer naar de wc. En ja hoor, er kwam weer een heleboel bloed met weefsel en stolsels. De pijn werd heviger en heviger, waarop ik toch maar het ziekenhuis belde; ik moest me melden op de spoedeisende hulp in Bergen op Zoom. Mijn schoonmoeder werd gebeld of ze met spoed op onze dochter kon passen zodat wij naar het ziekenhuis konden. Al die flashbacks van de eerste miskraam vlogen voorbij en de tranen stroomden weer rijkelijk. In het ziekenhuis werd meteen weer bloedgeprikt en kreeg ik pijnstilling, maar deze werkte niet en kreeg ik uiteindelijk morfine. Bloedwaarde was goed, mijn HCG was omhoog geschoten naar 575! Na anderhalf uur kon ik naar de dienstdoende gynaecologe; ze deed een echo en zag enorm veel bloed, weefsel en stolsels in mijn baarmoedermond zitten. Ze heeft ontzettend veel kunnen weghalen. Dit deed zo’n pijn maar daardoor nam de pijn wel af! Daarna kon ik weer naar huis, verdrietig en teleurgesteld, maar zo blij om mijn lieve meisje, die thuis zat te wachten, weer te kunnen knuffelen! Ik moest nog wel die maandag of dinsdag bloed laten prikken; ze wilden mijn HCG in de gaten houden. Gelukkig was deze 73.9, maar omdat het nog niet laag genoeg was, moest ik die week erna wéér laten prikken. Het bloeden was eindelijk gestopt en ook mijn HCG bleek toen 2,3 te zijn! Nu kan ik het eindelijk gaan afsluiten en verwerken..

Alle behandelingen en miskramen zijn zo belastend, zowel geestelijk als lichamelijk. Ik gun mijn dochter een broertje of zusje, maar ik moet ook aan mijzelf denken. Ik weet niet of ik nog meer teleurstellingen en nog meer verdriet aan kan.. Maar ja wie weet!

xx Pascale (34 jaar een moeder van Emma (2015)

——

Wil je meer blogartikelen lezen:

Eigenaar van 3 bedrijven (o.a. Kusterug en Zomerzoen) en chronisch ziek. Lees hier mijn verhaal.

De allerleukste kindvriendelijke uitjes met de trein: Je vindt ze hier.

Ga jij met de auto op vakantie in Europa. Lees hier de tips om veilig op je bestemming aan te komen.

Kusterug heeft het allergrootste assortiment invulboeken. Je vindt ze hier. Shop nu via dit blogartikel met € 10 korting. 

Prednison en zwangerschap gaat dat samen? Wendy vertelt erover. Lees hier.

Martine’s man is te laat voor de bevalling? Lees hier haar verhaal.

Voor ons bedrijf Zomerzoen reis ik regelmatig naar Dubai. Hier vind je de Dubai hotspots. Klik hier.

Kelly bevalt met 26 weken en 1 dag van haar prachtige zoon. Lees haar verhaal.

Pascale ondergaat IUI. Wil jij er alles over weten? Klik hier.

Astrid’s baby overleed in haar buik. Zij heeft haar verhaal voor jullie opgeschreven. Klik hier.

Lees hier alles over een happy lifestyle.

Bo gaat bijna bevallen en dan komt er een einde aan haar zwangerschapsblog. Ben jij nu ook zwanger en zou je hierover elke week een zwangerschapsblog willen schrijven? Stuur dan een email naar info@kusterug.nl