Ik kan niet meer werken in mijn zwangerschap – Mariska vertelt

Ik haal normaal de kinderen uit de klas en loop de trap af om op het schoolplein te staan om ze in de gaten te houden. Nu bleef ik op het bovenplein boven aan de trap staan om van bovenaf de boel in de gaten te houden… Scheelt mij weer een paar keer traplopen, maar blijkbaar was dat niet de bedoeling. Dus nu moet ik tóch maar 3x vaker met die gehate lift. Hij is er niet voor niks, dat weet ik, maar ik wil liever dat het zo min mogelijk opvalt dat ik “iets niet kan”.

‘Ik kan het niet’ is zo een rotgedachte om te hebben voor iemand die al 9 jaar met chronisch pijn leeft en overal doorheen bijt. Maar het nu niet kan negeren en volgens mijn gevoel is er, waar ik nu werk, ook niet echt een mogelijkheid om iets niet te kunnen, pijn te hebben of je niet goed te voelen. Want dan krijg je commentaar. Nu ken ik mezelf lang genoeg om te weten dat die blikken ook heel goed in mijn hoofd kunnen zitten omdat ik stiekem erg onzeker ben. Ik bang ben dat ik alles verkeerd doe.

Hallo hormonen, die tranen zitten nu extra hoog dus is het soms lastig om ze in te houden omdat ik kan niet meer werken in mijn zwangerschap.

In mijn voordeel is wel dat ik over een week of 18 van de bekkenpijn af ben en dan alleen nog maar hoef te dealen met de pijn in mijn been zodra ik weer aan het werk ben. En dan vertelt de gynaecoloog ook nog eens dat ik 3 kilo aangekomen ben tijdens de zwangerschap en dat dat in mijn geval toch echt wel een maximum is en dus de cravings naar lekkere dingen moet beperken. Als dochter nou toch eens groente en fruit bestelde maar ze is nu al gek op chocolade en lekkere dingen.

Oh ja hoor, en dan blijkt er appeltaart in de aanbieding bij de Aldi. Die werd meteen besteld door de baby delivery service.

Het weekend stond in het teken van zoonlief. Want met papa die nog herstellende is na zijn heftige ziekenhuis opname en nog een minimum aan energie heeft, en een mama met veel pijn, schiet hij er nog wel eens bij in.

Nu was er open dag bij onze brandweer en dat is natuurlijk perfect voor onze brandweerman. Rondje brandweerwagen, brandjes blussen, springkussen, ijsje. Eigenlijk een klein feestje. Daarna nog even geitjes wezen knuffelen bij de kinderboerderij en halverwege de middag gebroken op de bank met een filmpje op de ipad.

En dan Zondag.. Ingeplande pyjama dag maar daar had onze peuterpuber geen boodschap aan, dus lekker naar het bos met speeltuin en kinderboerderij geweest en genoten van het heerlijke weer. Treintjes, auto’s, pony’s, niks was meneer te gek vandaag en durfde alles aan. Het was heerlijk, alleen die bekken, die waren het er niet mee eens. ’s avonds dus weer met pijn op de bank.  De kleine meid doet het erg goed. Kleine druktemaker die aardig de hele dag laat weten dat ze er is. Trappelen, draaien, koppeltje duikelen… Geen idee wat ze aan het doen is, ze beweegt in iedergeval lekker. En als ik dan haar hartje wil luisteren met de doppler, draait ze zich steeds precies de goede kant op.

Van de suikertest heb ik nog geen uitslag gehad, dus ik neem aan dat dat dus wel goed zit. Nu hopen dat mijn bekkenpijn niet erger wordt dan dit en we gewoon nog even 12 weken kunnen knallen. Nog maar 11 weken tot mijn verlof en dus ook 11 weken tot kerst . Een heerlijke tijd en iets waar ik nu toch echt wel naar uit kijk.

Tot volgende week, dan hebben we ook weer een date met onze dochter bij de gynaecoloog.

Liefs, Maris.