Julia en haar Tinderavontuur #2
Liefde, Lust of Rust?! #2
‘Je hebt 1 nieuwe match!’ staat er groot in het midden van mijn scherm. Ik merk dat ik schrik, ik voel dat mijn hart een sprongetje maakt en snel open ik de Tinder-app om te kijken wie mijn match is. MELVIN!
Uhh, Melvin?! Wie van de 100 mannen die de afgelopen dagen voorbij zijn gekomen was dat ook alweer?!
Snel klik ik op zijn profiel om te kijken hoe hij er ook alweer uit ziet. Melvin, 36 jaar. Ik herken hem weer. Er staan een aantal foto’s op zijn profiel van een, zo te zien, sportieve leuke man. Donker haar, donkere ogen en een goed figuur. Niet strak afgetraind, maar ook geen bierbuik. Niet verkeerd dus, ik begrijp waarom ik hem geliked heb. Ik klik verder om zijn info te bekijken en ik merk dat ik dat nog niet eerder had gedaan. Er staat:
‘ik: sportief, ondernemend, verzorgd, zelfverzekerd, humor, zorgzaam, trouw, stedentrips’
Oké denk ik, So Far So Good…
‘jij: Zelfzeker, trendy, goed gesprek, gezellig, zorgzaam, geen kinderen’
Geen kinderen dus, weg match!
Waarom heeft hij me dan geliked? Op mijn profiel heb ik heel duidelijk aangegeven dat ik moeder ben van de meest geweldige dochter van de wereld, wat een sukkel!
Ik besluit hem meteen te ‘ontmatchen’, ik heb geen verdere uitleg nodig.
Dan nog maar even swipen.
Guido, Jurgen, Bas, Maarten, Ben, Ronald, allemaal niets bijzonders.
En dan is daar ineens Robin, 37 jaar en slechts 5 km uit de buurt, wat een mooie man!
Donker krullen, donkere ogen en een geweldige glimlach, wauw!
Ik besluit hem te liken, en direct verschijnt ‘Jullie zijn een match!’ in beeld.
Dit had ik niet verwacht en weet ook niet direct wat ik ermee moet doen, ik sluit Tinder af en leg mijn telefoon aan de kant. Ben ik ouderwets als ik vind dat de man het gesprek mag starten?
Misschien wel, maar hij is wel degene die een tiental minuten later het gesprek start.
Hij: Hallo Julia, wat een leuke match! Hoe gaat het met je?
Ik: Met mij gaat het prima, en met jou?
Hij: Hier ook alles goed!
Na een tijdje gekletst te hebben over koetjes en kalfjes, het werk wat we doen en de dingen die we leuk vinden is het stil. Ik merk dat ik het lastig vind om een gesprek gaande te houden met iemand die ik niet ken, ik heb echt geen flauw idee wat ik nu zou moeten sturen. Hoe werkte dat vroeger ook alweer? Flirten, sjansen, hoe deed ik dat 10 jaar geleden?!
Vroeger ging ik 3x per week op stap, kletste avonden met mensen die ik nooit eerder had gezien, en had totaal geen moeite met een gesprek met een leuke man op gang te houden.
En nu? Na 20 berichten over en weer loopt het gesprek compleet vast.
Tot 2 uur later, als ik net in mijn bed lig, ineens mijn telefoon weer begint te knipperen: ‘Robin heeft je een bericht gestuurd’.
Ik open Tinder, en vol verbazing lees ik zijn berichtje:
‘Mag ik vragen wat je aan hebt? Ik heb wel zin in een avondje spanning’
