Gastblog ondernemer – Margriet Hulsker fotografeert prinsessen in een heus kasteel (met winactie)
17 jaar was ik
toen ik met mijn toenmalig vriendje ging samenwonen in het bruisende centrum van Leeuwarden. De geweldige studentenstad, waar ik op de NHL en het Van Hall instituut de HBO opleiding Biotechnologie studeerde. Tijdens het verenigingsleven kwam ik in aanraking met fotografie. Iets wat mij mijn hele leven al wel trok, want mijn ouders fotografeerden vroeger al erg veel (dia’s) en ik vond het geweldig! Ik sloot me aan bij de FOTOCIE groep binnen de vereniging, de club enthousiastelingen die foto’s maakte van alle vergaderingen; uitjes en feesten… heerlijk om alles vast te leggen als herinnering voor later! (hhmmm ik moet eens goed nadenken waar ik al die foto’s heb gelaten eigenlijk… want zeker weten dat ik daar een hele stapel van heb)
Hartfalen en hartproblemen waren mijn vak
Ik liep een te gekke stage bij het NFI in Rijswijk en studeerde met super cijfers af. Nu kwam het echte leven de hoek om kijken… Uiteindelijk besloot ik werken nog even uit te stellen en een universitaire opleiding erachteraan te doen in Groningen, mijn thuisstad. Echter viel me dat enorm tegen en besloot ik mezelf toch maar in het diepe te storten door naar werk te zoeken.. In het noorden (waar ik oorspronkelijk vandaan kom en mijn ouders nog altijd wonen) was echter weinig werk in de biotechnologische sector te vinden, dus dat werd verhuizen naar het westen en samenwonen met mijn (toenmalige en huidige) partner. Binnen twee maanden na het samenwonen vond ik een leuke baan en het echte leven kon beginnen….. Maar jemig, wat viel werken mij tegen zeg! Na 3 jaar en een bijna burn-out besloot ik verder te kijken en kwam vrij snel een super leuke andere baan tegen aan de overkant van de straat. Ik ging werken bij het Leids Universitair Medische Centrum als wetenschappelijk medewerkster in het onderzoek naar hartfalen en hartproblemen. Twee jaar heb ik op dat project gezeten in Leiden en Amsterdam tot ik overstapte naar een andere onderzoeksgroep die onderzoek deed 9en nog steeds doet) naar de ziekte van Duchenne; Een spierziekte bij Jongens en de onderzoeksgroep waar ik mijn eerste zelf geschreven paper heb mogen publiceren! In totaal heb ik nu 11 publicaties op mijn naam staan doordat ik veel labwerk voor anderen heb gedaan. Het werk was super leuk en interessant, maar ook de fotografie trok me nog steeds enorm aan. Vrienden en familie bleven me vragen of ik hun of hun kinderen wilde fotograferen omdat ik altijd wel een camera bij me had.
En nu moest ik zelf naar de cardioloog
In 2010 had ik besloten me in te schrijven bij de KVK als fotografe en had part time mijn fotografie bedrijf PiktureFrame Photography. In 2011 en 2012 fotografeerde ik veel zwangere dames en bruiloften. Super leuk om te doen omdat ik een creatieve uitlaatklep had naast het ‘priegelwerk’ in het laboratorium.
1 September 2012 werd ons dochtertje geboren na een hele makkelijke en probleemloze zwangerschap. Tot 4 weken voor de uitgerekende datum fietste ik nog dagelijks naar mijn werk en op de uitgerekende datum had ik zelfs nog een zwangerschapsreportage van iemand gefotografeerd…
Mei 2013 begon ik me niet goed te voelen. Ik werd kortademig, werd verschrikkelijk moe en kon niets meer volhouden. Hier klopte iets niet!
Ik ging naar mijn cardioloog (ik heb al een hele medische geschiedenis achter de rug als kind met Leukemie en een open hart operatie, dus tijdens de zwangerschap stond ik onder controle van een cardioloog) en vertelde wat er aan de hand was. Hij dacht dat het lag aan net moeder zijn geworden en stuurde me terug naar huis. Ik vertrouwde het niet (lang leve het -te- goed kennen van je eigen lichaam) en ging de volgende dag naar de huisarts. Die wist het ook niet en vroeg verschillende bloedonderzoeken aan. Ondertussen ging het zo slecht met me dat ik besloot naar mijn ouders te gaan, omdat ik niet meer alleen voor mijn dochtertje (toen 9 maanden oud) kon zorgen overdag. Op vrijdagochtend besloot ik dat het welletjes was en vroeg mijn huisarts me door te verwijzen naar het UMCG in Groningen. Een ziekenhuis dat mijn geschiedenis kende en waar ik me vertrouwt voelde. De beste keuze die ik maar kon maken!
Net op tijd op de Eerste Hulp
Ik kwam op de eerste hulp binnen en werd aan allerlei onderzoeken onderworpen, waaronder ook een echo van mijn hart. Volgens de verpleegkundige die het apparaat bediende was het ‘domme ding’ stuk, want wat hij mat aan waardes kon echt niet kloppen….. wel dus! Ik had nog maar een pompfunctie van 5%! Ik was meer dood dan levend volgens hem. Ik werd direct opgenomen en aan allerlei toestellen gelegd… een heftige tijd voor mij, mijn familie en mijn gezin brak aan. Waar zou dit toe leiden? Zou ik beter(der) worden, of zou het dubbeltje de verkeerde kant op gaan.. Ze wisten het gewoon niet…. Ik mocht de keuze maken of ik in het transplantatie traject wilde stappen, of het nog even wilde afwachten. Ik besloot voor het laatste, ondanks dat mijn hart heel slecht was. Ik kreeg een ICD (soort van pacemaker) geplaatst en krabbelde langzaam aan weer op door de medicijnen die ik kreeg. Ik mocht na drie weken ziekenhuis weer naar huis en een zware tijd van revalideren, maar vooral het terugvinden van vertrouwen in mijn lichaam, begon. Al met al ben ik hier 2 jaar mee bezig geweest. Want tijdens het revalideren is het een keer mis gegaan en moest mijn ICD me redden door mijn hart weer op gang te brengen.
Heb jij ooit een blote voeten pad gelopen? Wij hebben de 10 allerleukste van Nederland voor jou verzameld.
Revalideren en mijn passie volgen
Meer en meer tijd kon ik besteden aan mijn fotografie bedrijf tussen het revalideren door. ik kon mijn eigen tijd indelen als mijn dochtertje naar de opvang was en ik niet in het revalidatiecentrum verbleef of bij de psychologe zat. Naar mate de tijd vorderde kwam er ruimte in mijn hoofd om weer te denken aan een toekomst, want langere tijd leefde ik van dag tot dag en dacht niet aan een toekomst…
Wilde ik blijven werken in het LUMC of wilde ik mijn dromen gaan najagen, wilde ik mijn passie een toekomst geven? Ik wist nu immers hoe gemakkelijk het leven voorbij kon zijn, dus als ik er iets van wilde maken dan moest ik het NU doen. Toen ik goed nieuws uit het ziekenhuis kreeg besloot ik mezelf een mooi cadeau te geven en liet een mooie boudoir reportage van mezelf maken bij een collega fotograaf. Dit wakkerde mijn interesse in boudoir fotografie alleen maar meer en meer aan. Het geweldige gevoel dat het me gaf over mezelf en over mijn lichaam wilde ik graag delen met anderen en ik wilde dat andere dames dat gevoel ook konden ervaren. Ik wist wat het leven inhield en was trots op mezelf dat ik het goed doorstaan had en het had weten te overleven. (meer hierover in een persoonlijk blog op mijn website)
Verlangens en dromen
In gesprek met een goede oude vriend kwamen verlangens en dromen naar boven en werd er veel gesproken over het verleden en een toekomst. Uiteindelijk besloot ik nadat ik weer een jaar terug aan het werk was in het LUMC, maar er mijn draai door concentratieproblemen niet meer kon vinden, mijn ontslag in te dienen. Mijn baas was er niet zo heel erg blij mee en zei me eerst een sabbatical op te nemen. De meest niet slimme beslissing die ik maar kon nemen financieel gezien (denk er dus goed over na, maar laat je bovenal ontzettend goed informeren wat het inhoudt als je het zelf wilt gaan doen op je werk!!). Daarnaast dacht ik ook na over de nabijere toekomst; ik had geen idee hoe ik het moest bolwerken om een dochter op te voeden, haar van en naar de school te brengen elke dag; te werken in het LUMC EN mijn eigen fotografie bedrijf te behouden (die steeds meer groeide in aantal klanten). Ik moest dus een keuze maken… een best wel makkelijke keuze diep in mijn hart, want mijn droom opgeven zou ik NOOIT doen! Mijn passie gaf en geeft me nog steeds enorm veel energie en plezier.
Ben jij op zoek naar de perfecte armband voor jezelf, een vriendin, je moeder of je dochter? Klik hier
Dat lekkere gevoel elke ochtend
1 januari 2017 was ik dan echt zzp’er. Mijn ontslag was na 5 maanden sabbatical dan echt in werking getreden. Ik stond vanaf dat moment elke ochtend op met een heerlijk gevoel en moest me de eerste weken steeds bedenken dat ik direct kon gaan doen wat ik in gedachte had en niet tot de avond of vrijdag hoefde te wachten om iets bedrijfsmatigs op te pakken. Ik kon genieten van mijn dochtertje door haar elke dag naar school te brengen (ondertussen was zij ook al weer 4 jaar geworden) of door mee te gaan op een uitje van haar klas. In december 2016 vond ik een geweldig pand (een heus kasteel!!) dat helemaal aan mijn dromen voldeed en omdat ik nu toch elke dag aan mijn bedrijf mocht werken zette ik een verhuizing naar het pand door in februari 2017.
Financieel afhankelijk
Tuurlijk geef ik eerlijk toe dat het zijn van een zzp’er ook zorgen met zich mee brengt. Want ik ben ineens financieel afhankelijk geworden van mijn partner en van mijn eigen inzet in mijn bedrijf. Toch heeft het heerlijke ‘vrijheidsgevoel’ nu nog steeds de overhand en zie ik de toekomst van mijn fotografie studio alleen maar groter worden en meer vastigheid krijgen! Ik kom er wel; al is het soms hard werken.
Fotografie van gezinnen en zwangere vrouwen
Ondertussen heb ik twee verschillende fotostudio’s van de grond af opgebouwd. Met fotostudio PiktureFrame Photography richt ik me op jullie. Op het gezin, op kinderen van alle leeftijden, op (pasgeboren) baby’s en op zwangere dames die allen een mooie, eigentijdse en vooral speelse reportage wensen als herinnering aan een speciaal moment in hun leven.
Boudoir photograpy
Mijn tweede fotografie bedrijf SweetBoudoir Photography richt zich juist op de dames die zichzelf een mooi cadeau willen geven, namelijk een schitterende reportage van zichzelf. Dit kan als een mooie elegante portretsessie tot een boudoir reportage is (sexy) lingerie. Net wat de dames zelf voor ogen heeft en aandurft.
Wie weet zie ik een van jullie wel een keer terug voor mijn lens!
Ik ga het maken!
Na alles wat ik heb meegemaakt is mijn droom duidelijk: Ik ga het maken als fotostudio eigenaresse!
Weggeefactie
Wat geven we vandaag weg?
Een echte prinsessen mini sessie shoot van 45 minuten incl. Het gebruik van een prinsessenjurk die in de studio hangt en 2 hoge resolutie digitale bestanden of 2 afdrukken van 13×18 in een passe partout in mijn kasteelstudio in Oegstgeest Zuid Holland.
De verschillende jurken die in mijn studio hangen hebben maat 92 tot en met 134. Dus de geschikte leeftijd van de meisjes is tussen de 3 en 12 jaar.
Hoe maak je kans? Laat in een reactie hieronder de leeftijd en naam van jouw mooie meisje achter dat graag een shoot als prinses wil meemaken.
Ben jij op zoek naar een slaapkamer voor een prinses? Kijk dan eens hier.
